Nawet jeśli nastąpi koniec...- Część II

Część I
 (polecam przeczytać jeszcze raz, bo to było dawno i możecie nie pamiętać :D)

Chwila, która dla nas była wiecznością została w końcu przerwana. Przerwała ją Agnieszka, a uczyniła to swoimi łzami. Zapłakanymi oczami spojrzała na mnie i uśmiechnęła się:

– Jak bardzo się cieszę. Dwie najważniejsze osoby w moim życiu postanowiły zostać parą. Wspaniale.

Moje serce podskoczyło słysząc te słowa. Cały stres w jednej chwili wyparował, zastąpiło go szczęście. Mocno przytuliłem dziewczynę, nie wiem co by się stało gdyby jednak nie zaakceptowała naszego związku.

Spojrzałem na Cypriana, on też wydawał się odczuwać ulgę. Spojrzał na siostrę i od razu zmarkotniał. No tak, Agnieszka nie wyglądała za dobrze. Jej choroba postępowała bardzo szybko i nie wiadomo czy uda się jej ją zwyciężyć. Wierzyliśmy w to całym sercem, ale czy to wystarczy?

Jednak sama dziewczyna nie wyglądała na przejętą tym tematem. Wydawała się być pogodzona ze swoim losem. Uśmiechała się, to dobrze, że jest szczęśliwa. Znając ją, pewnie myślała, że gdy ma blisko siebie osoby które kocha i na dodatek jest otoczona książkami, to wszystko się ułoży. Cała Agnieszka.

– Dziękuję siostrzyczko. Nie masz pojęcia jak się stresowałem. – Cyprian odezwał się po raz pierwszy, odkąd weszliśmy do sali. Dziewczyna uśmiechnęła się jeszcze bardziej i złapała go za rękę.

– Niepotrzebnie, przecież kocham was obu. Wasze szczęście jest moim szczęściem.

Zrobiło mi się cieplej na sercu, a Agnieszka opadłą na poduszki. Musiała być zmęczona, więc postanowiliśmy, że już pójdziemy. Gdy byliśmy już przy drzwiach powiedziała słabym głosem:

– Jacek, poczekaj chwilkę. Chcę ci coś powiedzieć. – Kazałem chłopakowi zostać za drzwiami, a sam posłusznie usiadłem przy łóżku, czekając.

– Mam do ciebie prośbę. Czy mógłbyś oddać moje książki do biblioteki? Jedna miła bibliotekarka przynosiła mi je co jakiś czas, ale teraz zachorowała, a za kilka dni kończy się termin... Mógłbyś?

Pomyślałem sobie co to w ogóle za głupie pytanie? Biorąc pod uwagę co ona kiedykolwiek zrobiła dla mnie, wydaje się to być błahostką. Od razu odpowiedziałem twierdząco, z uśmiechem na ustach. Cała Aga.

Pogadałem z nią jeszcze chwilę, ale uświadomiłem sobie, że blondyn na mnie czeka. Wziąłem wskazane tomy w ręce, grzecznie się pożegnałem i wyszedłem.

~~*~~

Od momentu, kiedy powiedzieliśmy siostrze blondyna o naszym związku wszystko stało się prostsze. Było to dwa tygodnie temu. Niby niedawno, a jednak wydarzyło się tak wiele.

Mój związek z Cyprianem nabrał jeszcze większego tępa. Spędzaliśmy ze sobą całe dnie i całe noce, co stało się dodatkowo łatwiejsze, ponieważ moi rodzice wyjechali z kraju za pracą i nie mieli nic przeciwko temu, żeby chłopak zemną zamieszkał. Dużo czasu zajmowały nam wizyty w szpitalu u Agnieszki, gdzie stałem się łącznikiem z biblioteką. A jej stan zdrowia znacząco się poprawił. Nie była już tak chuda, nabrała kolorów, a my nabraliśmy nadziei, że któregoś dnia uda jej się opuścić to miejsce. Że wygra.

Zero problemów, istna sielanka. Aż do dzisiaj.

Cyprian doszedł do wniosku, że koniecznie musi porozmawiać z siostrą, sam na sam i wybrał się do szpitala , zostawiając mnie w domu. Dziwnie się czułem gdy nie było go w pobliżu, ale grzecznie czekałem na jego powrót. Chwyciłem do ręki jedną z książek, które miałem przy najbliższej okazji zanieść dziewczynie. Miała tytuł „Tam gdzie spadają anioły”, zaciekawiłem się.

Gdy ja dałem się do reszty pochłonąć tej pięknej powieści Cyprian wpadł do domu, robiąc przy tym ogromny hałas. Spokojnie zamknąłem książkę, wstałem i powolnym krokiem poszedłem do przedpokoju. Chłopak siedział oparty o drzwi wejściowe, twarz miał ukrytą w dłoniach. Słychać było szloch odbijający się od kamiennych ścian. Szybko podbiegłem do mojego chłopaka i uklęknąwszy tuż przed nim ująłem jego twarz w dłonie. Rzeczywiście, spływały po niej łzy, lecz mimo to chłopak uśmiechał się.

– Co się stało? – Spojrzał na mnie swoimi pięknymi oczami, a z jego ust wypłynęły słowa, które zmieniły moje życie już na zawsze.

– „Cieszę się, że byliście ze mną. Dziękuję” to ostatnie słowa Agnieszki. Nie żyje.

Czas zatrzymał się w miejscu, świat przestał istnieć. Istniała tylko dziura w moim sercu, które teraz ziało smutkiem i samotnością. Skuliłem się w sobie, po mojej twarzy zaczęły płynąć łzy. Tym razem role się odwróciły, to Cyprian pocieszał mnie. Przygarnął mnie do siebie, objął rękoma i szlochał razem ze mną. Siedzieliśmy tak, oparci o drzwi, przytuleni do siebie i płaczący przez naprawdę długi czas, aż przestaliśmy. Tak po prostu, skończyły nam się łzy. A może to przez samą obecność siebie nawzajem? Może to Agnieszka nad nami czuwała i nie chciała żebyśmy byli smutni? Tego nie wiem, ale wiem, że dopóki jesteśmy razem nie ma rzeczy niemożliwych.

Nawet jeśli nastąpi koniec, my przetrwamy.

Bo ja kocham ciebie, a ty mnie.

Witam...
Troszkę czasu mnie nie było, w moim życiu wydarzyło się sporo rzeczy w tym czasie i wolałabym zbytnio o tym nie mówić, więc...
Dawno temu obiecałam dalszą część tego i dzisiaj daję Wam ją w ramach przeprosin
*próbuje jakoś przebłagać*
W poniedziałek minęły moje pięć miesięcy na tym blogu, a na dniach osiągniemy pięć tysięcy odsłon, yey!
Napisałam ten tekst dawno i pod wpływem chwili i mam nadzieję, że się spodobał.
A nawet jeśli nie, to z następnym postem wracamy do PMJP :P
Co ja mogę jeszcze powiedzieć?
See ya~