Podnieś mnie jeśli potrafisz...- Rozdział IV

Ohayo, everybody~

Trochę nas nie było, ale wracamy z świeżutkim nowym rozdziałem *-*

Wydaje mi się, czy te rozdziały są coraz krótsze? Jeśli tak to z góry przepraszam :)

Akcja się zagęszcza, chociaż kto wie co z tego wyjdzie?

Grzecznie proszę o komentarze, naprawdę uwielbiam je czytać <3

Jeszcze jedno... Znalazłam w sieci zdjęcie, które idealnie odzwierciedla Eizo. Wstawić je gdzieś, czy tak jak my wolicie sobie wyobrażać bohaterów? Piszcie...

Miłego czytania~

Od momentu, kiedy Eizo przeprowadził się do Tokio minął już prawie tydzień. W nowej szkole układało mu się całkiem nieźle, poznał nowych kolegów, jednak oni byli jacyś tacy...dziwni. Sztuczni i puści. Musiał przyznać rację Naokiemu, nie warto zawierać z nimi jakiś bliższych znajomości.

A co do Naokiego... Okazało się, że jego nowa, najukochańsza wychowawczyni, kazała białowłosemu udzielać mu korepetycji. W dodatku z matmy... A więc, wyglądało to tak, że każdego dnia po szkole zostawali we dwóch w klasie i Naoki tłumaczył Eizo różne pojęcia ze świata matematyki.

Jak nigdy nie mógł rozwiązać nawet najprostszych równań, to przy tym chłopaku zaczynał, powoli bo powoli, ale jednak rozumieć. I na dodatek ich relacja trochę się zmieniła. Można powiedzieć, że są, kumplami..? Białowłosy siedział na pulpicie nauczyciela, machając nogami i przypatrywał się poczynaniom Eizo przy tablicy. Nie radził sobie, oj nie radził. Kto jest takim idiotą i wymyślił coś takiego jak logarytmy?

Naoki przyglądał się wyższemu chłopakowi który usiłował rozwiązać proste równanie.

– Jeju... – wyszeptał sam do siebie – Nadal nie rozumiesz..?

Pokręcił zawiedziony głową wzdychając przy tym cicho.

Eizo odwrócił się i zobaczył jak chłopak kręci głową z rezygnacją. Ale co on ma poradzić, naprawdę się starał?! Miał przystępować do kolejnej próby rozwiązania tego szatańskiego zadania, gdy Naoki wyjął mu kredę z rąk.

Naoki stanął koło Eizo wyrywając mu kredę z reki – Zobacz.. – stuknął kreda w tablice i zaczął tłumaczyć owe zadanie.

Eizo zastanowił się jaki cel ma Naoki w staniu tuż przed nim. A no tak, matma... – zamyślił się, a włosy chłopaka łaskotały go w twarz. Nie słuchał go, obezwładniony przez subtelną woń wanilii, którą wydzielała biała czupryna chłopaka. Tym razem chyba też nie zrozumie logarytmów...

Chłopak powoli tłumaczył brązowowłosemu zagadnienie, a ten nie zwracał w ogóle na niego uwagi. Odwrócił się do niego twarzą w twarz, tak ze niemal stykali się nosami.

– Czy ty mnie w ogóle słuchasz? – Spojrzał na niego niczym zła matka.

– Nie, nie słuchałem – Zmniejszył, już i tak prawie minimalną odległość, jaka ich dzieliła i spojrzał prosto w oczy Naokiemu. Oparł dłoń po prawej stronie twarzy chłopaka i szepnął mu na ucho:

– Przez ciebie nie mogę się skupić.

Naoki wystraszył się i zrobił krok do tylu opierając się o tablice z rozszerzonymi do granic możliwości źrenicami.

Widząc jak chłopak się odsuwa, Eizo kolejny raz pokonał dzielącą ich odległość i delikatnie, acz stanowczo przygniótł Naokiego do tablicy. Przez chwilę po prostu na niego patrzył, lecz gdy ta minęła zbliżył swoją twarz do jego i ...

... zaciągnął się jego zapachem. Chłopak ledwo wyczuwalnie pachniał słodką wanilią. Eizo kochał ten zapach, więc taka jego ilość w zupełności wystarczała, żeby dać się omotać. Spojrzał chłopakowi w oczy, a w brązowych tęczówkach zauważył strach. Zmiął w ustach przekleństwo i uwolnił białowłosego.

Spojrzał przerażony w jego głębokie niebieskie oczy i przełknął głośno ślinę, gdy ten zbliżał do niego swoją twarz. Nie wiedział co ma zrobić, tylko obserwował ruchy Eizo. Gdy brunet się od niego odsunął Naoki stał wpatrzony jak wryty w jego twarz, lecz gdy już oprzytomniał, zerwał się niczym struś pędziwiatr wybiegając na korytarz.

Naoki wybiegł z pomieszczenia, a Eizo tylko westchnął głęboko. Spieprzył. Najzwyczajniej w świecie spieprzył całą sprawę. Pomijając kwestię tego, że brązowooki dowiedział się o jego orientacji. Ufał mu. Bardziej przeraziła go myśl, że się go wystraszy, że przestanie z nim rozmawiać. Zdenerwowany kopnął pierwszą lepszą ławkę, po czym zebrał swoje rzeczy, starł tablicę, a rzeczy chłopaka pozbierał i zostawił na biurku nauczyciela. Zły na cały świat wyszedł z klasy i skierował się do szatni.

Białowłosy schował się w pierwszej lepszej toalecie. Usiadł w jednej z kabin zamykając się tam i kuląc na ziemi. Podciągnął kolana pod brodę chowając w nich swoją twarz. Po jego rozgrzanych polikach zaczęły płynąć łzy a na w jego oczach pojawił się wyraźny ból przeszłości. Przypomniał sobie jak to było kiedyś... Męska sylwetka przed jego oczami odchodziła od niego a on nieudolnie próbował ją złapać. To było uczucie nie do opisania. Jak osoba która jest tak strasznie ważna odchodzi. Znika. Rozpływa się, i ta myśl że on nigdy nie wróci, ona jest najgorsza..

Eizo naciągnął na siebie kurtkę, ubrał buty i poszedł w kierunku drzwi.

– Cholera. – Mruknął pod nosem, gdy zauważył, deszcz leje się jak kurtyna, tuż przed jego nosem. Do domu miał jakieś dwadzieścia minut pieszo, a nie miał parasola.

– Chyba sobie na to zasłużyłem, co? – Uniósł głowę, kierując pytanie w eter. Jeszcze raz spojrzał na deszcz i biorąc głęboki oddech wyszedł z budynku.

Zacisnął pieści uderzając się w nogę i klnąc w myślach. Miał dosyć. Nie chciał znać ludzi. Po prostu bez nich byłoby łatwiej, prawda? – pomyślał biorąc głęboki oddech i uspokajając się. Posiedział tak jeszcze chwilkę, po czym wstał i wychodząc z kabiny spojrzał w lustro i  złapał się zlewu. Przetarł oczy i przemył twarz, jeszcze chwile przyglądając się swojemu odbiciu. Wyglądał jak niewinny młody chłopiec, jednak w rzeczywistości był jego zupełnym przeciwieństwem...