Podnieś mnie jeśli potrafisz- Rozdział I

Ohayo~

Szczerze...?

Troszkę się stresuję, pierwszy raz pokazuję światu jakieś moje dzieło.

Jak to w Role Play'u jedna z nas wciela się w seme, a druga w uke.

Przypadła mi rola być tym pierwszym (XD), mianowicie to Eizo.

Tsuki jest naszym kochanym ukesiem- Naokim.

Etto... Co by tu jeszcze...

A, wiem. Następny rozdział pojawi się jak go napiszemy, czyli nie wiadomo kiedy.

Sądzę, że nie potrwa to długo, bo mamy wenę na to opo *-*, przynajmniej ja.

Oddaję głos, Tsuki

Miłego czytania :)

Heelu~

Dziękuje ci skarbie że to edytowałaś.. a ja gówno zrobiłam.. wybacz v.v

*szepcze* i tak mnie kochasz. buhuhuhuhu~

Też myślę że rozdział będzie stosunkowo niedługo, bo wene mamy~

No to co, miłego czytanka. O ile ktoś się tu w ogóle pojawi..

Bye, bye pysie c:

Naoki siedział na czacie, przeglądając profile znajomych. Nikogo nie było, w końcu było coś koło ósmej rano, niedziela. O tej godzinie wszyscy śpią, a że jego młodsza siostra robi mu pobudkę z samego rana, to nigdy nie ma szans się wyspać.

Eizo stał właśnie na płycie lotniska głównego w Tokio. Jego krótkie, brązowe włosy rozwiewane były przez wiatr. W ręku trzymał swoją torbę, w której znajdował się jego ukochany szkicownik. Przyjechał do tego miasta, aby zapisać się do prestiżowej akademii sztuk pięknych. W jego rodzinnym mieście jedyną szkołą było zwykłe liceum, więc gdy ciotka zaoferowała, żeby razem z nią przyjechał do stolicy zgodził się od razu. To może być dla niego ogromna szansa na rozwinięcie swoich umiejętności. Z drżącym sercem skierował się w stronę odbioru bagaży. Właśnie zaczynało się jego nowe życie i chciał z niego czerpać tyle ile tylko się da.

Chłopak z obojętnym wyrazem twarzy wstał od komputera i wyszedł z pokoju kierując pierwsze kroki w stronę kuchni. Niespodziewanie z pokoju naprzeciwko wyskoczyła, ubrana w jaskrawo-różową sukienkę, mała dziewczynka, która przyległa do nogi Naoki'ego. Była to jego pięcioletnia siostrzyczka – Mei. Jego mały skarb, jedna z niewielu osób jakie lubił, a co dopiero kochał. Podniósł ją momentalnie z lekkim uśmiechem.

– Ładnie to tak brata budzić? – ta zaśmiała się i wydęła policzki.

Eizo z nosem przyklejonym do szyby jechał taksówką przez centrum Tokio. Pierwszy raz znajdował się w tak ogromnym mieście. Właściwie, to jest to chyba pierwszy raz, kiedy opuścił swoją rodzinną wioskę, z zamiarem zamieszkania gdzie indziej na dłużej. Przejeżdżał właśnie przez główne skrzyżowanie Shibuyi, najbardziej reprezentacyjne miejsce w całej stolicy. Wszystko tu było tak inne, duże i imponujące. I pomyśleć że od dzisiaj będzie tu mieszkać.

Mała dziewczynka zaczęła coś seplenić, ale on nic z tego nie zrozumiał. Była ona jedyną osobą przy której się uśmiechał, a jest to wyjątkowo rzadkie zjawisko, jak można zauważyć. Ostrożnie postawił dziecko na ziemi. Matki nie było w domu, więc został z nią sam. Niby mała dziewczynka, a jednak wielka odpowiedzialność.

– Jesteś głodna? – dziewczynka skinęła głową i z piskiem radości zbiegła po schodach do kuchni. – Uważaj bo spadniesz! – krzyknął za nią, także schodząc po schodach.

Po pewnym czasie, spędzonym w dusznym wnętrzu taksówki, zatrzymali się przed jakimś budynkiem. Był to niski, zaledwie kilkupiętrowy blok, pomalowany na kolor dojrzałej brzoskwini. Chłopak wyciągnął z bagażnika dwie walizki, jedną swoją, a a drugą należącą do jego ciotki. Oboje wzięli ze sobą tylko najpotrzebniejsze rzeczy, wiedząc że mają ograniczoną ilość, a właściwie wagę, bagażu który mogą przewieźć ze sobą samolotem. Cała reszta zostanie im przysłana pocztą jakoś w tygodniu.

– Dziękuję. – Mruknął, do kobiety stojącej po jego lewej stronie. Była ona dość niską i pulchną osobą. Z zewnątrz wyglądała na wredną i opryskliwą, ale Eizo wiedział, że tak naprawdę miała wielkie serce.

– Za co kochanie?

– Za szansę wyrwania się z tej dziury – zaśmiał się. Od zawsze pragnął uciec z tamtego miejsca, czuł że to nie jest jego miejsce. I, mimo że, dopiero w drugiej klasie liceum, ale się udało.

– Nie masz za co dziękować. To nic takiego.

– Ale dla mnie znaczy naprawdę dużo. Chodźmy...

– Blacisku, blacisku!

– Już jestem, no jestem – otworzył lodówkę – chcesz serek?

– Chce chce! – zasepleniła mała istotka, brat podał jej Jogurt o smaku waniliowym.

– Siadaj do stołu, bo się ubrudzisz – spojrzał na nią poważnym wzrokiem na co ona odparła swoim radosnym, piskliwym głosikiem – Hai hai!

Grzecznie usiadła przy dużym dębowym stole, machając nóżkami niespokojnie i wpatrując się w brata.

– Nie ubrudź się, dobrze? – pochylił się nad nią a ta śmiało skinęła głową i zabrała się za jedzenie.

Eizo uważnie przyglądał się swojemu nowemu pokojowi. Było to przestronne pomieszczenie, ze ścianami w odcieniu błękitu. Miało tylko jedno duże okno, z którego widać było podwórko, a na nim dzieci grały właśnie w piłkę. Widok był bardzo spokojny, tak niepodobny do zgiełku tego miasta. Mimo że był to jego pierwszy dzień w Tokio, już zdążył zauważyć, że zawsze jest tu głośno. Całkowita odmienność małej wioski z której pochodził.

W kilka minut rozpakował swoje rzeczy. Miał ze sobą tylko kilka ciuchów, zestaw do rysowania i laptop. Ten ostatni chwycił w ręce i usiadł na łóżku. Po kilkuminutowych perypetiach uzyskał w końcu dostęp do internetu. Nikt z jego znajomych nie był aktualnie online, jedynie Nao był dostępny kilka minut temu.

– Nolife jeden – mruknął sobie pod nosem i zamknął klapkę laptopa. Co on będzie robił w zupełnie obcym mieście w którym nie ma żadnych znajomych?

Chłopak wrócił do pokoju i usiadł na fotelu kolo biurka, podpierając się o nie łokciami i spoglądając na osoby online na wyświetlaczu jego laptopa. Już miał coś napisać, gdy nagle do pokoju weszła jego siostrzyczka cala umazana jogurtem.

– Jezu sieroto... mówiłem żebyś uważała – pokręcił głowa i podniósł ja niosąc do łazienki. Mała wierciła się i piszczala.

– Ale blacisku! Musisz zobaczyć co zrobiłam! Blacisku!

Jednak Tokio jest dużo większym miastem niż się Eizo wydawało. Nie mając co robić wybrał się na spacer po najbliższej okolicy. W końcu przez jakiś czas będzie tu mieszkał, przydało by się wiedzieć co się znajduje dookoła. Przeszedł jedną ulicę, kolejną...i zgubił się.

Najzwyczajniej w świecie się zgubił. Pierwszy raz widzi na oczy tę część miasta i nie ma zielonego pojęcia jak trafić stad do domu. – No nic, pozostaje jedynie rozejrzeć się tutaj... – pomyślał z rezygnacją.

Jedynym elementem nie pasującym do całej tej mrocznej i brudnej uliczki, był schludny sklep, który od zewnątrz wyglądał na coś na kształt papierniczego pomieszanego z księgarnią. Zaciekawiony brunet szybko przeszedł odległość dzielącą go od tamtego miejsca i już chwytał za klamkę, gdy drzwi uderzyły go prosto w twarz.

– Ałaaa – upadł na ulicę. Rozcierając swój obolały nos spojrzał na swojego oprawcę. Był to chłopak, najprawdopodobniej w jego wieku. Miał śnieżnobiałe włosy i błyszczące oczy, których koloru ze względu na swoją pozycję nie był w stanie dostrzec. Chłopak trzymał w ręku nowy szkicownik – taki sam jak Eizo zostawił u siebie w domu – i kilka innych artykułów do rysunku.

Chłopak wychodząc ze sklepu usłyszał głośny krzyk i dostrzegł upadającego mężczyznę, wydawało mu się że starszego od siebie. Był dobrze wychowany wiec szybko podał mu rękę.

– Nic ci nie jest? Przepraszam nie zauważyłem cię...

Z zaintrygowany wyrazem twarzy przyjął pomoc nieznajomego. Mimo że widział chłopaka po raz pierwszy w życiu, instynktownie dostrzegł że mogą mieć wiele wspólnego. Gdy już wstał i otrzepał ubranie spojrzał chłopakowi prosto w oczy i odpowiedział – Nie myślałem że jestem tak mało widoczny – zamieniając tą całą sytuację w żart.

Naoki zaśmiał się cicho, co było do niego nie podobne. Ten mężczyzna dziwnie na niego działa... – Przepraszam jeszcze raz – Szybko się opanował i wrócił do swojego obojętnego wyrazu twarzy.

– Może w ramach zadośćuczynienia powiedz mi jak dotrzeć do ulicy św. Alojzego Wacława? – Podrapał się zakłopotany po karku – Szczerze mówiąc to trochę się zgubiłem.

Chłopak powiedział obojętne – taa... – Obrócił się na piecie i nie oglądając ruszył do przodu. – Chodź – prychnął i spuścił głowę w dół.

Białowłosy udzielił mu obojętnie-potwierdzającej odpowiedzi i ruszył przed siebie, zostawiając Eizo w tyle. Jak nieznajomy początkowo wywarł na nim pozytywne wrażenie, to teraz zaczynał je stopniowo tracić. W jednej chwili dogonił chłopaka i szli teraz ramię w ramię... W ciszy... A Eizo bardzo nie lubił ciszy, kłóciła się ona z jego, często narwanym charakterem. Musiał ją jakoś przerwać i wybrał najbardziej oklepany ze sposobów.

– W ogóle to jestem Eizo, a ty?

– Naoki.. Ale mów mi Nao – podał mu nieco drżącą rękę – Miło mi – spojrzał na niego, ale szybko odwrócił wzrok od ciemnych i całkiem ładnych oczu mężczyzny.

Dalsza część drogi minęła im w milczeniu. Naoki prowadził go mniejszymi i większymi uliczkami, jakby dokładnie wiedział dokąd zmierza. Musi mieszkać w Tokio naprawdę długo – przemknęło przez myśl Eizo. Nim się spostrzegł trafili na ulicę na której, od dziś mieszkał.

– Dobra, dalej już trafię sam – uśmiechnął się do niego dobrotliwie. Zauważył, że chłopak nie był zbyt wylewny, bo po tym zdaniu powiedział krótkie – Na razie – i zawrócił w swoją stronę. Eizo patrzył jak sylwetka białowłosego staje się coraz mniejsza, aż wreszcie zniknęła w jakieś uliczce. Stał tam jeszcze chwilę, a potem skierował swoje kroki w kierunku domu.

Jedno jest pewne, musi zacząć orientować się w tym mieście, bo kiedyś znowu się zgubi. I gdzie znajdzie potem drugiego takiego szlachetnego samarytanina, co by mu wskazał drogę?